Ineens heb je het…

Ineens heb je het… Ik heb het. Die ziekte. Die ziekte die niemand wil. Woekerweefsel. Onrustige cellen. K…. Laten we het beestje maar gewoon bij zijn naam noemen, of haar naam. Kanker. Ik heb kanker. Borstkanker om precies te zijn. Een agressieve tumor van bijna 4cm in mijn linkerborst. Triple negatief, voor de kenners onder ons. Daar kom ik nog wel een keertje op terug. Ik schrijf dit tijdens mijn derde chemokuur, maar ik neem jullie graag mee naar hoe het allemaal begon.

Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden, maar anderhalve maand geleden had ik het nog niet. Nou ja, ik had het wel, maar dat wist ik toen nog niet. Ik voelde me fitter dan ooit en dan blijk je toch hartstikke ziek te zijn. Onwerkelijk, omdat ik me zo niet voelde, dat is het verraderlijke van kanker. Een sluipmoordenaar. Tijdens het douchen voelde ik wat hards. Ik dacht ‘he wat is dat’? Ik voelde aan mijn andere borst om te vergelijken, dat voelde toch echt anders. Ik schrok even. Nou ja, zal wel met de cyclus te maken hebben, niet meteen van het ergste uitgaan. Ik zou maandag de huisarts wel bellen om het toch te laten checken. Ik vergat die maandag de huisarts te bellen, tot de volgende douchebeurt. Het zat er nog steeds. Afspraak gemaakt. De volgende dag kon ik bij de huisarts terecht. Die ging uit van een cyste, maar ik moest het wel even laten checken in het ziekenhuis.

Even checken

Nou prima, dan ga ik daar ook vanuit en ik besloot me geen zorgen te maken totdat het tegendeel bewezen was, maar ergens sluimert het toch. Zo’n stemmetje, ‘het zal toch niet…’ Ik had het met heel weinig mensen gedeeld, want ik wilde niet onnodig paniek zaaien. En het was immers gewoon een cyste, nietwaar? Niet waar! Als je me een beetje kent was ik van plan om alleen naar het ziekenhuis te gaan, het was immers om gewoon even te checken. In de uitnodigingsbrief stond vrij nadrukkelijk dat het fijn was om iemand mee te nemen. In deze coronatijd vond ik dat opvallend en vroeg een vriendin om mee te gaan. Dat was fijn hoor! De mammografie, een mooi woord voor borstplatdrukfotomachine, viel me reuze mee. Daar had ik wel tegenop gezien. Beetje gevoelig, maar goed te doen. Daarna door voor een echo. Routineklusje, he? Dat liep even anders. Op de echo was meteen duidelijk dat het geen cyste was. Maar wat dan wel? Foute boel dacht ik toen. Er werd meteen een biopt (weefsels uit dat harde ding dat geen cyste was) en een punctie (cellen uit de lymfeklieren in mijn oksel) afgenomen. Daarna een gesprek met de arts, die toen al aangaf dat het mogelijk borstkanker kon zijn. Oke… Maar dat weten nog niet, dus ik bleef bij mijn besluit om me geen zorgen te maken totdat het tegendeel bewezen was.

Vijf dagen wachten…

Ik moest vijf dagen wachten op de uitslag. Ik ging na de mammografie en echo meteen door naar mijn werk, waar ik in de hectiek van een uitvallend systeem terecht kwam. Perfecte afleiding! Totdat ik mijn nieuwe contract met extra uren van mijn manager kreeg. Ik dacht meteen ‘straks kan ik dat helemaal niet waarmaken’. En zo geschiedde. Na vijf dagen, op 15 maart, kreeg ik te horen dat ik borstkanker heb. Ik wist het al voordat de arts de woorden ‘ik zal maar meteen met de deur in huis vallen, ik heb geen goed nieuws’ had uitgesproken. Vanuit mijn werk weet ik dat als er een verpleegkundige bij het gesprek is, dat het dan foute boel is. En ja hoor, ik zag de arts en een verpleegkundige mij opwachten bij de deur. De termen borstkanker, agressieve tumor, 4 centimeter, triple negatief, stadium III, graad III, chemo, operatie, bestraling, kinderwens, eicellen invriezen, haaruitval, zwaar traject gaan langs me heen. Het komt niet binnen.

Hoe kun je zo ziek zijn en je zo goed voelen?

Hoe kun je zo ziek zijn en je zo goed voelen? Ik had een paar dagen nodig om het nieuws te laten landen. En er zijn nog momenten waarop ik ‘vergeet’ dat ik ziek ben. Ik ken de verhalen van cliënten (ik werk bij Het Behouden Huys, een psycho-oncologisch centrum) en nu is het ook mijn verhaal. Ik weet veel door mijn werk, maar tegelijkertijd weet ik ook helemaal niets. Je kan je verplaatsten in iemands gevoel en ervaring, maar dat is nooit hetzelfde als je het zelf meemaakt. En dan nog is het voor iedereen anders.

Sneltrein

Vanaf het moment van de diagnose gaat het snel. In sneltreinvaart volgen allerlei onderzoeken, PET-scan, MRI-scan, erfelijkheidsonderzoek etc. Er is geen week voorbij gegaan dat ik niet naar het ziekenhuis moest. De uitslagen van de onderzoeken zijn positief, dat wil zeggen geen verdere uitzaaiingen behalve in de lymfeklieren. En geen borstkankergen! Toch goed nieuws, dat is ook wel fijn! Twee weken later zat ik aan mijn eerste chemo, iets voor een volgende blog. De behandelingen zijn gericht op genezing, dus daar gaan we voor! Zestien chemokuren, operatie, vijf weken iedere dag bestraling en mogelijk nog een keer chemo. Full package, de hoofdprijs. Het kon minder.

Een week na mijn diagnose schreef ik dit, op de eerste dag van de lente, toen het zo hard waaide. Weet je nog? En zo voelt het.

Tot nu toe gaat het redelijk goed. Maar ik zal jullie meenemen op mijn kankeravontuur in nog meer blogs. Wordt vervolgd.

En ohja, wat ik vooral de dames onder ons wil meegeven. Check je borsten. Nu moet je niet meteen in paniek raken als je iets voelt, want er gebeurt natuurlijk van alles in die dingen, zeker rondom je cyclus. Maar als je iets blijft voelen wat niet pluis is, trek aan de bel. Laat het checken. Beter tien keer te veel dan een keer te laat.

Tot de volgende blog!?