Mijn boek is af

Koekoek, ik ben er weer. Wat heb ik geworsteld met het schrijven, of het niet schrijven. Ik wilde wel, maar ik kon het niet. En daar vond ik dan ook weer wat van. Nu ik helder heb waarom ik het niet deed, voel ik ook de ruimte om het nu wel te doen.

Wat een jaar was het, wat een reis! Hoge toppen en diepe dalen. Op Instagram en Facebook heb ik wel het een en ander gedeeld. Dat ga ik later nog op een rijtje zetten. Voor mezelf heb ik aantekeningen, notities, spraakberichten en foto’s gemaakt. Misschien heb ik teveel toppen laten zien en wat minder de dalen. Ik heb het wel geprobeerd, maar dat voelt ook heel kwetsbaar en ik kon het niet altijd toelaten. Het was gewoonweg teveel, kanker en een scheiding, tegelijkertijd. Ik schreef in mijn vorige blog al waarom ik niet schreef en dacht er toen wel klaar voor te zijn. Ik was weer met goede moed begonnen en toch stagneerde dat opnieuw. Ik was moe! Waarom hoef ik denk ik niet uit te leggen en toch ook wel, want niets is wat het lijkt.

Ooooh ik wil jullie zoveel vertellen! Op mijn stalen ros en tijdens mijn eindeloze wandelingen met Guus heb ik zoveel verhalen geschreven. In mijn hoofd. Daar, in mijn hoofd, is mijn boek al af. Een boek? Ja, een boek. Mijn boek. Ik wil jullie meenemen in mijn verhaal, in mijn hoofd, in mijn hart en in mijn ziel. Waarom? Dat lees je verder op in deze blog.

Wereldkankerdag

Tussen mijn laatste blog en deze blog deelde ik mijn verhaal op en voor wereldkankerdag. Ik kreeg dit verzoek vanuit de organisatie van Wereldkankerdag waar ik al jaren mee samenwerk. Het thema was dit jaar ‘Kanker raakt iedereen, ook jou’. Mijn verhaal paste daar perfect in. Want ook als je al tien jaar binnen de psycho-oncologie werkt kun je kanker krijgen. Het werd een korte samenvatting van mijn jaar tot dat moment. Tijdens het schrijven merkte ik dat ik zoveel wilde vertellen en dat dat ook wat met me deed. Ik was even terug bij het begin van mijn kankerverhaal en kon toen voelen wat ik op dat moment niet kon voelen. Maar voordat mijn verhaal op papier stond had ik een harde deadline nodig. En nog meer een sterke wil om mijn gedachtes niet te geloven. Die zeiden: “Zou je dat nou wel doen, Aafke?”, “Wie zit er nu op jouw verhaal te wachten?”, “Moet dat nou, allemaal op internet?” Mijn hoofd zei: “nee niet doen”. Mijn gevoel zei: “JA” en ik volgde dit keer mijn hart. Jarenlang deelden clienten van Het Behouden Huys hun verhaal met mij, stelden zich kwetsbaar op, nu was het mijn beurt. En zo geschiedde op 4 februari. En toch voelde het heel apart en spannend om mijn eigen verhaal op de website en social media van mijn werk te delen. Je leest het hier.

Dat verhaal was een eerste aanzet om het schrijven weer op te pakken. Maar het leven weer oppakken na kanker slokte al mijn tijd en energie op. Uit mijn eigen bubbel weer de wijde wereld in. En nu, maanden later voel ik er de ruimte voor.

Het gaat niet om de bestemming,

maar om de reis er naartoe

Twee weken geleden was ik op retraite (daar ga ik nog een blog over schrijven) en heb ik veel geschreven. Dat deed me erg goed. Vandaag zat ik uren in de trein en heb ik een klein stukje van mijn boek uit mijn hoofd gehaald en hier opgeschreven. Dat boek gaat er komen! Al is het over 100 jaar en misschien alleen een kladje. Het gaat niet om de bestemming, maar om de reis er naartoe.

Ik doe het voor mezelf

Ik kan hier een heel mooi verhaal houden dat ik dit wil doen om anderen te inspireren, om de wereld te laten zien dat we wel wat kwetsbaarder mogen zijn met z’n allen, dat het gras niet altijd groener is bij de buren en dat als er maar een iemand iets aan heeft mijn doel behaald is. Maar dat is niet de reden, niet mijn reden om te schrijven. Ik doe het voor mezelf! Heel egoïstisch, alleen voor mezelf! Als ik praat denk ik en als ik schrijf voel ik. Zo kan ik de pijn en het verdriet van het afgelopen jaar en al die jaren daarvoor doorvoelen en loslaten. Het is een daad van zelfliefde. En een oefening om mijzelf te laten zien, te laten horen en uit te spreken. Want dat ik heb lang niet durven doen. En als ik daar dan toevallig 1, 10 of 100.000 mensen mee kan helpen, dan is dat mooi meegenomen en is mijn ego ook weer rustig!