Radiostilte…

Zooo, daar ben ik weer… Dat is even geleden. In mei begon ik enthousiast met deze blog over mijn diagnose borstkanker en alle avonturen die daar mee te maken hebben. In de afgelopen maanden is er veel gebeurd, maar het bleef bij twee schrijfsels op deze pagina. En weet je waarom?

Ik had het veel te druk. Waarmee? Van het leven te genieten… Twee weken na mijn diagnose kocht ik een campertje en op goede dagen was ik daarmee op pad, samen met Guus de labrador. We bezochten de mooiste plekjes in Friesland en Drenthe, want lang konden we niet weg, omdat er elke week een chemococktail voor me klaar stond in het ziekenhuis.

Druk met wat…

Meestal ging ik alleen, soms met vrienden. Op de foto hieronder mijn lieve vrienden uit Driel. Zij stonden in de meivakantie op de camping in Ansen en hadden mij uitgenodigd om te komen. Ik aarzelde, omdat het een paar dagen na mij derde zware chemokuur was. Maar het was fantastisch! Oké, ik was wel moe, maar ik kon iedere maaltijd aanschuiven en me terugtrekken als ik moe was, ik had een soort all inclusive vakantie tussen de chemo’s door. Zo lief!

Ik ging als een malle. Altijd op de fiets naar het ziekenhuis, wandelde kilometers met Guus en we doken samen in iedere zee, rivier of plas, weer of geen weer.

De echte reden…

Oke, ik had het druk. Deed veel leuke dingen, maar had zeker ook mijn mindere dagen. En daar kon ik me in het begin maar moeilijk aan overgeven. Ik was dus of weg of te moe. Daarom kon ik niet bloggen. Dat maakte ik mezelf wijs althans. Diep van binnen wist ik dat er een andere reden was, waarom ik niet verder ging met schrijven. Ik herkende het patroon van ergens enthousiast aan beginnen en vervolgens niet afmaken. Er waren verschillende redenen om niet meer te bloggen. Ik zat ik een soort overleefmodus. De energie die ik had ging op aan kamperen en fysieke inspanning, ook als ik eigenlijk geen energie had. Het was een vorm van vermijding, om niet te hoeven voelen. Om niet de emoties te voelen die boven komen drijven na een diagnose kanker. Dat ik tegelijkertijd in scheiding lig maakte het er niet gemakkelijker op. Beetje bij beetje liet ik ze toe, de emoties, op mijn tempo. Als ik schrijf kan ik niet meer vermijden, dus schreef ik niet.

Daarnaast legde ik mezelf een bepaalde druk op: ik moet nog een blog schrijven over alle onderzoeken, over eicellen invriezen of niet, over haaruitval, over alle kaarten, bloemen en cadeau’s die ik heb gekregen, over alle lieve mensen om me heen, over hulp vragen en accepteren, over eenzaam voelen en het missen van een partner naast me in dit proces, over kracht, kwetsbaarheid en geluksmomenten en ga zo maar door. En dan ook nog in chronologische volgorde natuurlijk, zonder typfouten en stilistisch perfect. Die druk werkte averechts.

Blootgeven

Tot slot was ik aan het stoeien met hoeveel ik van mezelf wil laten zien. Hoe bloot wil ik mezelf geven? En als ik het hele verhaal wil vertellen, dan komen er ook personen uit mijn omgeving in voor, hoe ga ik dat doen? Is dat fair tegenover hen? Ik kwam daar niet uit, dus deed ik maar niets.

Ik voel dat het nu tijd is om al deze redenen als reden te nemen om het nu WEL te doen en verder te gaan met bloggen. Maar de belangrijkste reden is die voor mezelf, om het voor mezelf te doen.

Op Instagram en Facebook heb ik de afgelopen tijd wel updates geplaatst. Dus die kun je bekijken als je het leuk vindt.

Stap voor stap

Ik ga jullie stap voor stap meenemen in mijn proces van de afgelopen maanden. Ik kan verklappen dat het duaal is. Niet of… of, maar en…en. Hoge toppen, diepe dalen. Zonder donker geen licht.

Tot snel lieve mensen!